Χριστός γεννᾶται - Καταβασίες Χριστουγέννων

Ω∆Η Α΄

(Ἦχος α')

Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε.

Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε.

Χριστός ἐπί γῆς ὑψώθητε.

ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ

καί ἐν εὐφροσύνη ἀνυμνύσατε, λαοί,

ὅτι δεδόξασται.

Ω∆Η Γ΄

 Τῷ πρό τῶν αἰώνων ἐκ Πατρός γεννηθέντι ἀρρεύστως Υἱῷ, καί ἐπ’ ἐσχάτων ἐκ παρθένου σαρκωθέντι ἀσπόρως, Χριστῷ τῷ Θεῷ, βοήσωμεν. Ὁ ἀνυψώσας τό κέρας ἡμῶν, ἅγιος εἶ, Κύριε.

Ω∆Η ∆΄

 Ράβδος ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί, καί ἄνθος ἐξ αὐτῆς Χριστέ, ἐκ τῆς παρθένου ἀνεβλάστησας, ἐξ ὄρους ὁ αἰνετός κατασκίου δασέος, ἦλθες σαρκωθείς ἐξ ἀπειράνδρου ὁ ἄϋλος καί Θεός, δόξα τῆ δυνάμει σου, Κύριε.

Ω∆Η Ε΄

 Θεός ὤν εἰρήνης, Πατήρ οἰκτιρμῶν, τῆς μεγάλης βουλῆς σου τόν Ἄγγελον εἰρήνην παρεχόμενον ἀπέστειλας ἡμῖν. Ὅθεν θεογνωσίας πρός φῶς ὁδηγηθέντες, ἐκ νυκτός ὀρθρίζοντες δοξολογοῦμεν σε, φιλάνθρωπε. 

Ω∆Η ΣΤ΄

 Σπλάγχνων Ἰωνᾶν ἔμβρυον ἀπήμεσεν ἐνάλιος θήρ, οἷον ἐδέξατο, τῆ παρθένῳ δέ ἐνοικήσας ὁ Λόγος καί σάρκα λαβών, διελήλυθε φυλάξας ἀδιάφθορον, ἧς γάρ οὐχ ὑπέστη ρεύσεως, τήν τεκοῦσαν κατέσχεν ἀπήμαντον.

Ω∆Η Ζ΄

 Οἱ παῖδες εὐσεβείᾳ συντραφέντες, δυσσεβοῦς προστάγματος καταφρονήσαντες, πυρός ἀπειλήν οὐκ ἐπτοήθησαν, ἀλλ’ ἐν μέσῳ τῆς φλογός ἑστῶτες ἔψαλλον. Ὁ τῶν πατέρων Θεός εὐλογητός εἶ.

Ω∆Η Η΄

 Θαύματος ὑπερφυοῦς ἡ δροσοβόλος ἐξεικόνισε κάμινος τύπον. οὐ γάρ οὕς ἐδέξατο φλέγει νέους, ὡς οὐδέ πῦρ τῆς Θεότητος Παρθένου ἥν ὑπέδυ νηδύν. ∆ιό ἀνυμνοῦντες ἀναμέλψωμεν. Εὐλογείτω ἡ κτίσις πᾶσα τόν Κύριον καί ὑπερυψούτω εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Ω∆Η Θ΄

 Μεγάλυνον, ψυχή μου, τήν τιμιωτέραν καί ἐνδοξοτέραν τῶν ἄνω στρατευμάτων.

 Μυστήριον ξένον ὁρῶ καί παράδοξον. οὐρανόν τό σπήλαιον, θρόνον χερουβικόν τήν Παρθένον. τήν φάτνην χωρίον. ἐν ᾧ ἀνεκλίθη ὁ ἀχώρητος Χριστός ὁ Θεός, ὅν ἀνυμνοῦντες μεγαλύνομεν.

Τί σοί προσηνέγκωμεν - Στιχηρό Ιδιόμελο Εσπερινού Χριστουγέννων

Ήχος β΄

Τί σοί προσηνέγκωμεν Χριστέ ὁ Θεός, ὅτι ὥφθης ἐπί τῆς γῆς ὡς ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς; Ἕκαστον τῶν ὑπό σοῦ γενομένων κτισμάτων τήν εὐχαριστίαν σοί προσάγει οἱ ἄγγελοι τόν ὕμνον, οἱ οὐρανοί τόν ἀστέρα, οἱ μάγοι τά δῶρα, οἱ ποιμένες τό θαῦμα, ἡ γῆ τό σπήλαιον, ἡ ἔρημος τήν φάτνην, ἡμεῖς δέ μητἐραν Παρθένον.   Ὁ πρό αἰώνων Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς.

Τί δῶρο νά προσφέρουμε Χριστέ, Θεέ μας, Σ’ Ἐσένα πού στή γῆ ὡς ἄνθρωπος ἦρθες γιά μᾶς: Καθένα ἀπό τά πλάσματά σου εὐχαριστία σοῦ προσφέρει.   Οἱ Ἄγγελοι ὕμνο σοῦ προσφέρουν ὁ οὐρανός τόν ἀστέρα οí Μάγοι τά δῶρα οἱ ποιμένες ἔκπληξη καί θαυμασμό ἡ γῆ τό Σπήλαιο ἡ ἔρημος τή φάτνη κι ἐμεῖς προσφέρουμε τήν Παρθένο Μητέρα Ἐσύ πού εἶσαι ὁ αἰώνιος Θεός ἐλέησέ μας.

Ένα από τα υπέροχα τροπάρια της Υμνογραφίας μας. Το τροπάριο αυτό είναι ιδιόμελο, έχει δηλαδή δική του μελωδία, ψάλλεται στον β' ήχο και ανήκει στα Στιχηρά του Εσπερινού των Χριστουγέννων (25 Δεκεμβρίου). Στιχηρά ονομάζονται τα τροπάρια, που ψάλλονται μετά από κάθε στίχο των Ψαλμών του Εσπερινού και των Αίνων του Όρθρου. Ο ποιητής του Ύμνου Ανατόλιος (8ος αι.), μοναχός της I. μονής Στουδίου Κωνσταντινουπόλεως. 

 

Ὁ Ἀνατόλιος ὁ Στουδίτης, μαθητὴς Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ἤκμασε τό 770 μ.Χ. Σέ αὐτὸν ἀποδίδονται τὰ Ἀναστάσιμα στιχηρὰ, πού ὑπάρχουν στή Δαμασκηναία Ὀκτώηχο, τὰ ἐπιγραφόμενα «Στιχηρὰ Ἀνατολικά» καὶ ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα σέ διάφορες Δεσποτικές καὶ Θεομητορικές ἑορτές καὶ σέ ἄλλους Ἁγίoυς.

«Αἱ Ἀγγελικαί, προπορεύεσθε Δυνάμεις» — Ποίημα Ῥωμανοῦ τοῦ Μελῳδοῦ

Ἦχος πλ. β’ Αὐτόμελον 

Αἱ Ἀγγελικαί, προπορεύεσθε Δυνάμεις, οἱ ἐν Βηθλεέμ, ἑτοιμάσατε τὴν Φάτνην· ὁ λόγος γὰρ γεννᾶται· ἡ σοφία προέρχεται, δέχου ἀσπασμὸν ἡ Ἐκκλησία, εἰς τὴν χαράν τῆς Θεοτόκου, λαοὶ εἴπωμεν· Εὐλογημένος ὁ ἐλθών, Θεὸς ἡμῶν δόξα σοι. 

Ἀνίσχει ὁ Ἀστήρ, Ἰακὼβ ἐν τῷ  Σπηλαίῳ. Δεῦτε καὶ ἡμεῖς, προεόρτια τελοῦντες, συνδράμωμεν τοῖς Μάγοις, τοῖς Ποιμέσι συνέλθωμεν· ἴδωμεν Θεὸν ἐν τοῖς  σπαργάνοις, ἴδωμεν Παρθένον γαλουχοῦσαν, φρικτὸν θέαμα! Ὁ Βασιλεὺς τοῦ, Ἰσραήλ, Χριστὸς παραγίνεται.

Βουνοὶ γλυκασμόν, σταλαξάτωσαν· Ἰδοὺ γάρ, ἥκει ὁ Θεός, ἐκ Θαιμὰν Ἔθνη ἡττᾶσθε· Προφῆται Πατριάρχαι σκιρτήσατε· ἄνθρωποι χορεύσατε ἐνθέως, ὁ ἰσχυρὸς καὶ μέγας Ἄρχων, Χριστὸς τίκτεται· ὁ Βασιλεὺς τῶν οὐρανῶν, ἐν γῇ παραγίνεται.

Γῆθεν ἀνυψῶν, τοὺς βροτοὺς ὁ Πλάστης ἥκει, τὴν βασιλικήν, καινουργῶν αὖθις εἰκόνα· συγχάρητε τῶν ἄνω, αἱ Δυνάμεις ὑμνήσατε· ἔχθρας τὸ μεσότοιχον ἐλύθη, ἦλθεν ᾧ  ἀπέκειτο· Θεὸς γάρ, βροτὸς γίνεται, ὁ Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ, Χριστὸς παραγίνεται.

Δεῦτε οἱ πιστοί, ὑπαντήσωμεν τῷ  Κτίστῃ, ἥκοντι εἰς γῆν, ἐκ Παρθένου ἀνατεῖλαι· ἁγνείᾳ λαμπρυνθῶμεν, ἀρεταῖς ἀστραφθείημεν, τρόμῳ καὶ χαρᾷ ἑτοιμασθῶμεν, Χριστόν ἰδέσθαι βρεφωθέντα, νοὸς ὄμμασιν, ἡμᾶς θεοῦντα τοὺς βροτούς, ἄκρᾳ ἀγαθότητι.

Δόξα… ὅμοιον

Ἐγγίζει ὁ Χριστός, Βηθλεὲμ προετοιμάζου· ἤδη τῶν Ἐθνῶν, τὸ σωτήριον αὐγάζει. Εὐτρέπισον τὴν φάτνην, τοὺς Ποιμένας συνάγαγε, κάλεσον τους Μάγους ἐκ Περσίδος, αἱ Στρατιαὶ τῶν Ἀσωμάτων, Νοῶν κράζουσιν· ὁ Βασιλεὺς τῶν οὐρανῶν, Χριστὸς παραγίνεται.

Καὶ νῦν… Ὅμοιον

Ζῆλός τε καὶ πῦρ, καταφάγεταί σε ἄφρον, πλάνε ἀληθῶς, καὶ τοῦ νόμου συκοφάντα· ἰδοὺ γὰρ ἡ Παρθένος, Ἡσαΐας ὡς ἔφησεν, ἔσχεν ἐν γαστρὶ καὶ ἐπὶ φάτνης, ἀνακλινεῖ τὸν Βασιλέα· διὸ ἅπαντες, οἱ ἐξ Ἰούδα τῆς φυλῆς, δυνάσται ἐκλείψουσιν.

Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν Προαιώνιον Λόγον ... Προεόρτιον των Χριστουγέννων

Ἡ Παρθένος σήμερον, 

τὸν προαιώνιον Λόγον, 

ἐν Σπηλαίῳ ἔρχεται, 

ἀποτεκεῖν ἀποῤῥήτως· 

Χόρευε ἡ οἰκουμένη ἀκουτισθεῖσα, 

δόξασον μετὰ Ἀγγέλων καὶ τῶν Ποιμένων· 

βουληθέντα ἐποφθῆναι, 

παιδίον νέον, 

τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν.

Απόδοση

Ἡ Παρθένος (Μαρία) σήμερα τὸν Λόγο
ποὺ πρὶν ἀπὸ τοὺς αἰῶνες ἦταν καὶ εἶναι
μὲς στὸ σπήλαιο ἔρχεται γιὰ νὰ (Τὸν) γεννήσει μυστικά.
Ἡ Οἰκουμένη ἄκουσε (τὸ νέο) καὶ χόρευε,
δόξασε μαζὶ μὲ τοὺς Ἀγγέλους καὶ τοὺς Βοσκούς,
τὸν πρὶν ἀπὸ τοὺς αἰῶνες (ζῶντα), Θεὸ
ἐπειδὴ θέλησε νὰ μᾶς φανερωθεῖ σὰν Νέο Παιδί.

Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός... «τῆς μυστικῆς Σιὼν οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι, τὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου»

Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός, 

ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων συνδραμών, 

Πατρός, καὶ Υἱοῦ, καὶ Πνεύματος ἁγίου, 

μίαν οὐσίαν ἐδογμάτισε καὶ φύσιν, 

καὶ τὸ μυστήριον τῆς θεολογίας, 

τρανῶς παρέδωκε τῇ Ἐκκλησίᾳ· 

οὓς εὐφημοῦντες ἐν πίστει, μακαρίσωμεν λέγοντες· 

Ὦ θεία παρεμβολή, θεηγόροι ὁπλῖται, 

παρατάξεως Κυρίου, ἀστέρες πολύφωτοι, 

τοῦ νοητοῦ στερεώματος, 

τῆς μυστικῆς Σιὼν οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι, 

τὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, 

τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου, 

Νικαίας τὸ καύχημα, οἰκουμένης ἀγλάϊσμα, 

ἐκτενῶς πρεσβεύσατε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Οι 318 θεοφόροι Πατέρες, οι οποίοι συνεκρότησαν την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ. και ομολόγησαν την πίστη των Προφητών και Αποστόλων.

......

περισσότερα 

εδώ και εδώ

Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις ...

Παναγία Πυροβοληθείσα – Ιερά Μονή Βατοπεδίου

Χρυσοπλοκώτατε πύργε, 

καὶ δωδεκάτειχε πόλις, 

ἠλιοστάλακτε θρόνε, 

καθέδρα τοῦ Βασιλέως, 

ἀκατανόητον θαῦμα, 

πῶς γαλουχεῖς τὸν Δεσπότην;

Μαρία καθαρώτατον, χρυσοῦν θυμιατήριον ...

Ιταλοβυζαντινό (;) αντίγραφο του 13ου αιώνα της Παναγίας Αγιοσορίτισσας.
Διαστάσεις 65 Χ 103 εκ. Σήμερα βρίσκεται στην εκκλησία
Chiesa di Santa Maria Maggiore, Τίβολι.

Μαρία καθαρώτατον, 

χρυσοῦν θυμιατήριον, 

τῆς ἀχωρήτου Τριάδος, 

δοχεῖον ὄντως ἐγένου, 

ἐν ᾧ Πατὴρ ηὐδόκησεν, 

ὁ δὲ Υἱὸς ἐσκήνωσε, 

καὶ Πνεῦμα τὸ Πανάγιον, 

ἐπισκιάσαν σοι Κόρη, 

ἀνέδειξε Θεοτόκον.

Ἆσμα Ἀσμάτων — ὅτι κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη — Song of the Songs

Άσμα Ασμάτων, ξυλογραφία του Τάσσου
για τη μεταγραφή του Γιώργου Σεφέρη, 1965.

Τραγούδι Δ'

Η ΝΥΦΗ
Εγώ κοιμούμαι κι η καρδιά μου ξαγρυπνά.
Φωνή του αγαπημένου· χτυπά την πόρτα.
-«άνοιξε, αδερφή μου, ταίρι μου,
περιστέρα μου, πανέμνοστή μου,
τι το κεφάλι μου το νότισε η δροσιά
και τους βοστρύχους μου τ᾽ αγιάζι της νυχτός».
-«Γδύθηκα το χιτώνα μου, πώς να τον φορέσω;
Ένιψα τα πόδια μου, πώς να τα λερώσω;»
Έσυρε το χέρι του ο αγαπημένος στης κλειδωνιάς το μάτι3
και θροήθηκαν τα σπλάχνα μου γι᾽ αυτόν.
Σηκώθηκα ν᾽ ανοίξω στον αγαπημένο μου·
έσταξε σμύρνα από τα χέρια μου,
τα δάχτυλά μου γέμισαν σμύρνα
σαν άγγιξα το μάνταλο της κλειδωνιάς.
Άνοιξα στον αγαπημένο μου·
ο αγαπημένος είχε περάσει·
βγήκε η ψυχή μου ακολουθώντας τον·
τονε ζήτησα και δεν τον βρήκα,
τονε φώναξα, δε μ᾽ άκουσε.
Μ᾽ ήβραν οι φύλακες
που τριγυρνούν στην πολιτεία,
με χτύπησαν, με πλήγωσαν,
πήραν τη μαντίλα μου από πάνω μου
αυτοί που φυλάγουν τα τείχη.
Σας εξορκίζω, θυγατέρες της Ιερουσαλήμ,
στις δύναμες και στις ορμές του αγρού
α βρείτε τον αγαπημένο μου τι θα του πείτε;
Πως είμαι λαβωμένη της αγάπης.

Ο ΧΟΡΟΣ
Μα τι έχει ο αγαπημένος σου, πάνω απ᾽ τους άλλους,
συ πεντάμορφη;
Μα τι έχει ο αγαπημένος σου πάνω απ᾽ τους άλλους
για να μας εξορκίζεις τόσο;

Η ΝΥΦΗ
Ο αγαπημένος μου λάμπει και ροδίζει,
διαλεχτός στους μύριους·
το κεφάλι του είναι λαγαρό χρυσάφι
βάγια οι βόστρυχοί του
μαύροι σαν κοράκι.
Τα μάτια του είναι περιστέρια
στα νερά στ᾽ αυλάκια,
λούζονται στο γάλα
κάθονται στις γούρνες.
Τα μάγουλά του είναι βραγιές μυριστικά
θήκες αρωμάτων·
τα χείλια του είναι κρίνα
και σταλάζουν σμύρνα·
τα χέρια του είναι μάλαμα βραχιόλια
χρυσόλιθους γεμάτα·
είναι φίλντισι η κοιλιά του
με ψηφιά ζαφείρια·
τα πόδια του είναι μάρμαροκολόνες
με χρυσά θεμέλια.
Η όψη του είναι σαν το Λίβανο,
διαλεχτή σαν το κέδρο·
τα λόγια του είναι γλυκασμός
κι ολόκληρος είναι επιθυμία.
Αυτός είναι ο αγαπημένος μου
κι αυτός το ταίρι μου,
θυγατέρες της Ιερουσαλήμ.

Τραγούδι Ϛ'

Ο ΧΟΡΟΣ
Ποια είναι τούτη που ανεβαίνει λευκανθισμένη
ακουμπώντας στον αγαπημένο της;

Ο ΑΝΤΡΑΣ
Κάτω απ᾽ τη μηλιά σε ξύπνησα
εκεί που η μάνα σου σε γέννησε,
εκεί που πόνεσε και σε γέννησε.

Η ΝΥΦΗ
Βάλε με σφραγίδα στην καρδιά σου,
ωσάν σφραγίδα στο μπράτσο σου·
είναι δυνατή η αγάπη σαν το θάνατο
και σκληρός ο πόθος σαν τον άδη·
οι σπίθες της είναι σπίθες της φωτιάς,
φλόγα του Θεού.
Νερά ποτάμια δεν μπορούν
να σβήσουν την αγάπη.

Αρχαίο Κείμενο

ἐγὼ καθεύδω, καὶ ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ.
φωνὴ ἀδελφιδοῦ μου, κρούει ἐπὶ τὴν θύραν
ἄνοιξόν μοι, ἀδελφή μου, ἡ πλησίον μου,
περιστερά μου, τελεία μου,
ὅτι ἡ κεφαλή μου ἐπλήσθη δρόσου
καὶ οἱ βόστρυχοί μου ψεκάδων νυκτός.
ἐξεδυσάμην τὸν χιτῶνά μου, πῶς ἐνδύσωμαι αὐτόν;
ἐνιψάμην τοὺς πόδας μου, πῶς μολυνῶ αὐτούς;
ἀδελφιδός μου ἀπέστειλεν χεῖρα αὐτοῦ ἀπὸ τῆς ὀπῆς,
καὶ ἡ κοιλία μου ἐθροήθη ἐπ᾽ αὐτόν.
ἀνέστην ἐγὼ ἀνοῖξαι τῷ ἀδελφιδῷ μου,
χεῖρές μου ἔσταξαν σμύρναν,
δάκτυλοί μου σμύρναν πλήρη
ἐπὶ χεῖρας τοῦ κλείθρου.
ἤνοιξα ἐγὼ τῷ ἀδελφιδῷ μου,
ἀδελφιδός μου παρῆλθεν·
ψυχή μου ἐξῆλθεν ἐν λόγῳ αὐτοῦ·
ἐζήτησα αὐτὸν καὶ οὐχ εὗρον αὐτόν,
ἐκάλεσα αὐτόν καὶ οὐχ ὑπήκουσέν μου.
εὕροσάν με οἱ φύλακες οἱ κυκλοῦντες ἐν τῇ πόλει,
ἐπάταξάν με, ἐτραυμάτισάν με·
ἦραν τὸ θέριστρόν μου ἀπ᾽ ἐμοῦ φύλακες τῶν τειχέων.
ὥρκισα ὑμᾶς, θυγατέρες Ἱερουσαλήμ,
ἐν ταῖς δυνάμεσιν καὶ ἐν ταῖς ἰσχύσεσιν τοῦ ἀγροῦ,
ἐὰν εὕρητε τὸν ἀδελφιδόν μου, τί ἀπαγγείλητε αὐτῷ;
ὅτι τετρωμένη ἀγάπης ἐγώ.

τί ἀδελφιδός σου ἀπὸ ἀδελφιδοῦ, ἡ καλὴ ἐν γυναιξίν;
τί ἀδελφιδός σου ἀπὸ ἀδελφιδοῦ, ὅτι οὕτως ὥρκισας ἡμᾶς;

ἀδελφιδός μου λευκὸς καὶ πυρρός,
ἐκλελοχισμένος ἀπὸ μυριάδων.
κεφαλὴ αὐτοῦ χρυσίον καὶ φάζ,
βόστρυχοι αὐτοῦ ἐλάται, μέλανες ὡς κόραξ.
ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ὡς περιστεραὶ ἐπὶ πληρώματα ὑδάτων
λελουσμέναι ἐν γάλακτι,
καθήμεναι ἐπὶ πληρώματα.
σιαγόνες αὐτοῦ ὡς φιάλαι τοῦ ἀρώματος φύουσαι μυρεψικά,
χείλη αὐτοῦ κρίνα στάζοντα σμύρναν πλήρη.
χεῖρες αὐτοῦ τορευταὶ χρυσαῖ πεπληρωμέναι Θαρσείς.
κοιλία αὐτοῦ πυξίον ἐλεφάντινον ἐπὶ λίθου σαπφείρου.
κνῆμαι αὐτοῦ στύλοι μαρμάρινοι
τεθεμελιωμένοι ἐπὶ βάσεις χρυσᾶς·
εἶδος αὐτοῦ ὡς Λίβανος, ἐκλεκτὸς ὡς κέδροι.
φάρυγξ αὐτοῦ γλυκασμοὶ καὶ ὅλος ἐπιθυμία.
οὗτος ἀδελφιδός μου
καὶ οὗτος πλησίον μου, θυγατέρες Ἱερουσαλήμ.

τίς αὕτη ἡ ἀναβαίνουσα λελευκαθισμένη,
ἐπιστηριζομένη ἐπὶ τὸν ἀδελφιδὸν αὐτῆς;

ὑπὸ μῆλον ἐξήγειρά σε·
ἐκεῖ ὠδίνησέν σε ἡ μήτηρ σου,
ἐκεῖ ὠδίνησέν σε ἡ τεκοῦσά σου.

θές με ὡς σφραγῖδα ἐπὶ τὴν καρδίαν σου,
ὡς σφραγῖδα ἐπὶ τὸν βραχίονά σου·
ὅτι κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη,
σκληρὸς ὡς ᾅδης ζῆλος·
περίπτερα αὐτῆς περίπτερα πυρός, φλόγες αὐτῆς·
ὕδωρ πολὺ οὐ δυνήσεται σβέσαι τὴν ἀγάπην,
καὶ ποταμοὶ οὐ συγκλύσουσιν αὐτήν.

Το Ἆσμα Ἀσμάτων, "ωραιότατο άσμα" είναι ένα λυρικό τραγούδι με διαλογική μορφή και ερωτικό περιεχόμενο: το έργο ειδικότερα περιγράφει τον πόθο δύο αποχωρισμένων εραστών και την επανένωσή τους παρά τα εμπόδια που παρεμβάλλονται. 
Τα πρόσωπα που λαμβάνουν τον λόγο είναι η Νύφη, ο Άντρας και ένας Χορός γυναικών, σε δύο περιπτώσεις ίσως και Χορός ανδρών. 

Η λογική σύνδεση και κατά συνέπεια η διάκριση των μερών του ποιήματος δεν είναι στις περισσότερες περιπτώσεις σαφής. Ορισμένοι μελετητές, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν αυτήν ακριβώς τη χαλαρή σύνδεση του Άσματος, διετύπωσαν την υπόθεση ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για ανθολογία ερωτικών ή γαμήλιων ασμάτων χωρίς ιδιαίτερη συνοχή μεταξύ τους. 

Όσοι αντίθετα υπερασπίζονται την ενότητα του ποιήματος επισημαίνουν την παρουσία των ίδιων προσώπων από αρχής μέχρι τέλους του έργου, καθώς επίσης την ομοιότητα του ύφους και των εικόνων. Σε κάθε περίπτωση, είτε πρόκειται για ενιαίο ποίημα είτε για επιμέρους άσματα, οι επαναλήψεις και οι παραλλαγές πάνω σε συγκεκριμένα ερωτικά θέματα συνηγορούν υπέρ της άποψης ότι το έργο παραδόθηκε προφορικά (πιθανώς απαγγελλόταν σε γαμήλιες τελετές), έως ότου κατεγράφη και απέκτησε την τελική του μορφή κατά πάσα πιθανότητα μεταξύ 450-400 π.Χ. (για την χρονολόγηση της μετάφρασης των Ο' βλ. το σχόλ. 1 στο προηγούμενο Κείμενο του Εκκλησιαστή). Αν και το περιεχόμενο του Άσματος είναι αναμφισβήτητα ερωτικό, ενσωματώθηκε στον εβραϊκό και στον χριστιανικό κανόνα, επειδή ερμηνεύτηκε αλληγορικά: οι Εβραίοι είδαν στο Άσμα μια παράσταση της σχέσης του Γιαχβέ, δηλαδή του Θεού, προς τον περιούσιο λαό του Ισραήλ, ενώ οι χριστιανοί τη σχέση του Χριστού προς την Εκκλησία.

Στο παραπάνω αποσπάσματα η Νύφη ακούει τη νύχτα τον αγαπημένο της να χτυπάει την πόρτα. 
Γεμάτη πόθο σηκώνεται να του ανοίξει, αλλά ο αγαπημένος της έχει φύγει. Τον αναζητεί μάταια σ᾽ ολόκληρη την Ιερουσαλήμ, οι φύλακες την χτυπούν και την εμπαίζουν. 
Ακολουθεί o"έπαινος" του Άντρα από τη Νύφη (είχε προηγηθεί ο "έπαινος" της Νύφης από τον Άντρα στο τρίτο Τραγούδι). Στο δεύτερο απόσπασμα η ένωση έχει πραγματοποιηθεί και οι δύο εραστές ανταλλάσσουν λόγια αγάπης.

*****************

Κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη,
σκληρὸς ὡς ᾅδης ζῆλος.

Σχόλια Χρήστου Γιανναρά

ΤΟ ΔΙΔΥΜΟ τοῦ ἔρωτα καὶ τοῦ θανάτου: ἀμφίστομη πρόκληση τοῦ πραγματικοῦ. Δίλημμα - ἀφοῦ θάνατος δὲν εἶναι μόνο τὸ ἀναπότρεπτο τέλος. Εἶναι καὶ παραίτηση ἀπὸ τὴ ζωή, ὄχι ἀσυμβίβαστη μὲ τὴ βιολογικὴ ἐπιβίωση. Ἂν μὲ τὴ γεύση τοῦ ἔρωτα ψηλαφοῦμε τὴ ζωή, κάθε ἀνέραστη ἐγκύστωση στὸ ἐγὼ εἶναι ἐπιλογὴ θανάτου.

Ἡ ἀντίθεση ἔρωτα καὶ θανάτου δὲν ἐξαντλεῖται σὲ νοήματα. Δὲν ἐπαληθεύεται μὲ τοὺς κανόνες τοῦ «ὀρθῶς διανοεῖσθαι». Ὡριμάζει στὴ χωματερὴ ἀποταμίευση ἀκοινώνητου βίου. Συλλαβίζουμε τὴ ζωὴ σὲ κάθε ἐφήμερη πληρότητα ἐρωτικῆς σχέσης. Καὶ συναντᾶμε καταπρόσωπο τὸν θάνατο σὲ κάθε ἐρωτικὴ ἀποτυχία. Ὅταν ἡ ἐπιβίωση πιὰ δὲν κοινωνεῖται.

Μόνη ἐπιδίωξη ὕπαρξης, ἡ ποθούμενη σχέση. Τότε μιλᾶμε γιὰ «ἀληθινὸ» ἔρωτα. Εἶναι πόθος ζωῆς, ὄχι συμπλήρωμα ἢ ἐπικουρία τοῦ βίου. Ὄχι προσθήκη σωματικῆς ἡδονῆς καὶ ψυχολογικῆς εὐφροσύνης στὴ δεδομένη καθημερινότητα. Ἀλλὰ νὰ ἀλλάζει ὁ τρόπος τῆς ὕπαρξης, νὰ γίνεται κάθε πτυχὴ τῆς ὕπαρξης μιὰ ὁλόκληρη σχέση. Τότε μιλᾶμε γιὰ «ἀληθινὸ» ἔρωτα.

Κι ὅμως, ὅσοι ἀξιώθηκαν τὸν «ἀληθινὸ» ἔρωτα πεθαίνουν τελικὰ ὅπως κι οἱ ἀνέραστοι. Ὁ ἔρωτας διαιωνίζει τὴ φύση, ὄχι τὴν προσωπική μας ὕπαρξη. Κορυφαία μέθη ζωῆς καὶ καρπίζει μόνο τὴ φυσικὴ διαιώνιση, τὴ διαδοχὴ ἐφήμερων, θνητῶν ἀτόμων. Τὰ πρόσωπα τῶν ἐραστῶν γεύονται τὴ ζωὴ μένοντας περατὰ στὸ χρόνο, ὑποκείμενα στὴ φθορά, ἐπικηρυγμένα στὸν θάνατο.

Ἡ φύση παίζει μαζί μας μὲ σημαδεμένα χαρτιά. Ἀλλὰ ἡ ὕπαρξή μας ἐπιμένει στὴν πρωτόπλαστη ἀθωότητα. Ἐπενδύει ἀνένδοτα στὸν ἔρωτα τὸν πόθο τῆς ζωῆς, ζωῆς ἀπερίσταλτης, ἀπεριόριστης. Πόθο νὰ παραμείνει ἀκατάλυτη ἡ προσωπική μας μοναδικότητα, ἐλεύθερη ἀπὸ κάθε μετριασμὸ ἢ ἀναστολή. Καὶ κάθε ἀληθινὴ ἐρωτικὴ ἐμπειρία βεβαιώνει τὸν τρόπο τῆς ἀκατάλυτης ὕπαρξης. Ὁ ἔρωτας βεβαιώνει τὴν ἀθανασία - ἄραγε, εἶναι μόνο ψευδαίσθηση;

Τὸ κορμί μας, βιολογικὸ ἐνέργημα δυναμικῆς σχέσεων, φυσικὴ μοναδικότητα λειτουργικῆς κοινωνίας. Καὶ ἡ προσωπική μας ἑτερότητα, δυναμικὸ ἐνέργημα μοναδικότητας λόγων, ἀναφορᾶς, μετοχῆς, ἀμοιβαιότητας. Τί εἶναι ποιὸ πραγματικό: τὸ βιολογικὸ ἢ τὸ λογικὸ ἐνεργούμενο; Καὶ ποῦ τὰ ὅρια διαστολῆς τους; Τί διαφέρει ἡ ἑτερότητα τοῦ DΝΑ ἀπὸ τὴ μοναδικότητα τοῦ ποιητικοῦ λόγου ἢ τῆς μουσικῆς ἔκφρασης; Ποῦ θὰ ἐντοπίσουμε τὸ ὑποκείμενο τῆς ὕπαρξης, τὸ μύχιο αὐτοσυνείδητο ἐγὼ ἢ τὴν «ψυχή» μας; Στὸ περατὸ βιολογικό, ἢ στὸ ἀπεριόριστο λογικὸ ἐνέργημα τῆς σχέσης;
....................
η συνέχεια εδώ

«Κύματι θαλάσσης» - (στη μνήμη της γιαγιάς Βασιλικής)

«Κύματι θαλάσσης, 

τὸν κρύψαντα πάλαι, διώκτην τύραννον, 

ὑπὸ γῆς ἔκρυψαν, τῶν σεσωσμένων οἱ Παῖδες, 

ἀλλ' ἡμεῖς ὡς αἱ Νεάνιδες, τῷ Κυρίῳ ᾄσωμεν. 

Ἐνδόξως γάρ δεδόξασται».

Οἱ Παῖδες τῶν σεσωσμένων 

ἔκρυψαν ὑπὸ γῆς τὸν κρύψαντα διώκτην τύραννον 

πάλαι κύματι θαλάσσης, 

ἀλλ' ἡμεῖς ὡς αἱ Νεάνιδες, τῷ Κυρίῳ ᾄσωμεν. 

Ἐνδόξως γάρ δεδόξασται.

Ποίημα Κασσιανῆς μοναχῆς, 

Μάρκου ἐπισκόπου Ἱδροῦντος, καὶ Κοσμᾶ μοναχοῦ.

στη μνήμη της γιαγιάς Βασιλικής

Μεγαλυνάρια

Ἄξιον ἐστίν ὡς ἀληθῶς, 

μακαρίζειν Σε τήν Θεοτόκον, 

τήν ἀειμακάριστον καί παναμώμητον 

καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. 

Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ 

καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, 

τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, 

τήν ὄντως Θεοτόκον 

Σέ μεγαλύνομεν.

Τήν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν 

καί καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν, 

τήν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας, 

τήν Δέσποιναν τοῦ κόσμου 

ὕμνοις τιμήσωμεν.

Ἀπό τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, 

ἀσθενεῖ τό σῶμα, ἀσθενεῖ μου καί ἡ ψυχή. 

Πρός Σέ καταφεύγω τήν Κεχαριτωμένην,

ἐλπίς ἀπηλπισμένων, 

Σύ μοι βοήθησον.

Δέσποινα καί Μήτηρ τοῦ Λυτρωτοῦ, 

δέξαι παρακλήσεις ἀναξίων Σῶν ἱκετῶν, 

ἵνα μεσιτεύσης πρός τόν ἐκ Σοῦ τεχθέντα, 

ὦ Δέσποινα τοῦ κόσμου 

γενοῦ μεσίτρια.

Ψάλλομεν προθύμως Σοί τήν ὠδήν, 

νῦν τῆ πανυμνήτῳ Θεοτόκῳ χαρμονικῶς. 

Μετά τοῦ Προδρόμου καί Πάντων τῶν Ἁγίων 

δυσώπει, Θεοτόκε, 

τοῦ οἰκτειρῆσαι ἡμᾶς.

Ἄλαλα τά χείλη τῶν ἀσεβῶν, 

τῶν μή προσκυνούντων τήν Εἰκόνα Σου τήν σεπτήν, 

τήν ἱστορηθεῖσαν ὑπό τοῦ Ἀποστόλου 

Λουκᾶ ἱερωτάτου, 

τήν Ὁδηγήτριαν.

Μὴ πλανᾶσθε Ἰουδαῖοι·... αὐτός ἐστιν ἡ ζωὴ καὶ τὸ φῶς, καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Κόσμου.

Αντίφωνο ΙΒ' της Μεγάλης Παρασκευής 

μετά του Καθίσματος, ήχος πλάγιος του δ'.

Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· 

Λαός μου τί ἐποίησά σοι, ἢ τί σοι παρηνώχλησα; 

τοὺς τυφλούς σου ἐφώτισα, τοὺς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, 

ἄνδρα ὄντα ἐπὶ κλίνης ἠνωρθωσάμην. 

Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας; 

ἀντὶ τοῦ μάννα χολήν, ἀντὶ τοῦ ὕδατος ὄξος, 

ἀντὶ τοῦ ἀγαπᾶν με, σταυρῷ με προσηλώσατε· 

οὐκέτι στέγω λοιπόν, καλέσω μου τὰ ἔθνη, 

κᾀκεῖνα με δοξάσουσι, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Πνεύματι, 

κᾀγὼ αὐτοῖς δωρήσομαι, ζωὴν τὴν αἰώνιον.

Σήμερον τοῦ Ναοῦ τὸ καταπέτασμα, 

εἰς ἔλεγχον ῥήγνυται τῶν παρανόμων· 

καὶ τὰς ἰδίας ἀκτῖνας, ὁ ἥλιος κρύπτει, 

Δεσπότην ὁρῶν σταυρούμενον.

Οἱ νομοθέται τοῦ Ἰσραήλ, Ἰουδαῖοι καὶ Φαρισαῖοι, 

ὁ χορὸς τῶν Ἀποστόλων βοᾷ πρὸς ὑμᾶς. 

Ἰδε ναός, ὃν ὑμεῖς ἐλύσατε, ἴδε ἀμνός, 

ὃν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε, τάφῳ παρεδώκατε, 

ἀλλ' ἐξουσίᾳ ἑαυτοῦ ἀνέστη. 

Μὴ πλανᾶσθε Ἰουδαῖοι· 

αὐτὸς γάρ ἐστιν ὁ ἐν θαλάσσῃ σώσας, 

καὶ ἐν ἐρήμῳ θρέψας, αὐτός ἐστιν ἡ ζωὴ καὶ τὸ φῶς, 

καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Κόσμου.

Δόξα... Καὶ νῦν... Θεοτοκίον

Χαῖρε ἡ πύλη τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης, 

ἣν ὁ Ὕψιστος μόνος διώδευσε, 

καὶ πάλιν ἐσφραγισμένην κατέλιπεν, 

εἰς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κάθισμα Ἦχος πλ. δ'

Ὅτε παρέστης τῷ Καϊάφᾳ ὁ Θεός, 

καὶ παρεδόθης τῷ Πιλάτῳ ὁ Κριτής, 

αἱ οὐράνιαι δυνάμεις, ἐκ τοῦ φόβου ἐσαλεύθησαν, 

τότε δὲ καὶ ὑψώθης ἐπὶ τοῦ ξύλου ἐν μέσῳ δύο λῃστῶν, 

καὶ ἑλογίσθης μετὰ ἀνόμων ὁ ἀναμάρτητος, 

διὰ τὸ σῶσαι τὸν ἄνθρωπον. 

Ἀνεξίκακε Κύριε, δόξα

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΑΧΡΑΝΤΩΝ ΠΑΘΩΝ (ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ)
vassileia

«Σήμερον ὁ Ἰούδας...»

«Σήμερον ὁ Ἰούδας 
καταλιμπάνει τόν Διδάσκαλον 
καί παραλαμβάνει τόν διάβολον· 
τυφλοῦται τῷ πάθει τῆς φιλαργυρίας, 
ἐκπίπτει τοῦ φωτός ὁ ἐσκοτισμένος∙ 
πῶς γάρ ἠδύνατο βλέπειν ὁ τόν φωστῆρα πωλήσας 
τριάκοντα ἀργυρίων; 
ἀλλ᾽ ἡμῖν ἀνέτειλεν ὁ παθών ὑπέρ τοῦ κόσμου∙ 
πρός ὅν βοήσωμεν∙ 
Ὁ παθών καί συμπαθῶν ἀνθρώποις, δόξα σοι».

♰♰♰♰♰♰♰

«Σήμερον ὁ Ἰούδας, 
παραποιεῖται θεοσέβειαν, 
καὶ ἀλλοτριοῦται τοῦ χαρίσματος, 
ὑπάρχων μαθητής, γίνεται προδότης, 
ἐν ἤθει φιλικῷ, δόλον ὑποκρύπτει, 
καὶ προτιμᾶται ἀφρόνως 
τῆς τοῦ Δεσπότου ἀγάπης, 
τριάκοντα ἀργύρια 
ὁδηγὸς γενόμενος, συνεδρίου παρανόμου. 
Ἡμεῖς δὲ ἔχοντες σωτηρίαν τὸν Χριστόν, 
αὐτὸν δοξάσωμεν.»

Όρθρος Μεγάλης Τρίτης - Ποίημα Κοσμᾶ Μοναχοῦ: «Τῷ δόγματι, τῷ τυραννικῷ...»

ᾨδὴ η’ Ἦχος β’
Ὁ Εἱρμὸς

ὁ β’ Χορὸς

Τῷ δόγματι, τῷ τυραννικῷ, 

οἱ ὅσιοι τρεῖς Παῖδες μὴ πεισθέντες, 

ἐν τῇ καμίνῳ βληθέντες, 

Θεὸν ὡμολόγουν ψάλλοντες· 

Εὐλογεῖτε τὰ ἔργα, Κυρίου τὸν Κύριον.

ὁ α’ Χορὸς
Τῷ δόγματι, τῷ τυραννικῷ,

ὁ β’χορὸς
Στίχ. Δόξα Σοι ὁ θεὸς ἡμῶν, δόξα Σοι.

Ῥαθυμίαν, ἄπωθεν ἡμῶν, βαλλώμεθα, 

καὶ φαιδραῖς ταῖς λαμπάσι, 

τῷ ἀθανάτῳ Νυμφίῳ Χριστῷ, 

ὕμνοις συναντήσωμεν·

Εὐλογεῖτε βοῶντες, τὰ ἔργα τὸν Κύριον.

ὁ α’χορὸς

Στίχ. Δόξα Σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα Σοι.

Ῥαθυμίαν, ἄπωθεν ἡμῶν.

ὁ β’χορὸς

Στίχ. Εὐλογοῦμεν Πατέρα,Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα τὸν Κύριον.

Ἱκανούσθω, τὸ κοινωνικόν, ψυχῆς ἡμῶν ἔλαιον ἐνἀγγείοις, ὅπως ἐπάθλων μὴ θέντες καιρὸν ἐμπορίας, ψάλλωμεν·Εὐλογεῖτε τὰ ἔργα, Κυρίου τὸν Κύριον.

ὁ α’χορὸς

Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν.

Τὸ τάλαντον, ὅσοι πρὸς Θεοῦ, ἐδέξασθε ἰσοδύναμον χάριν, ἐπικουρίᾳ τοῦ δόντος Χριστοῦ, αὐξήσατε ψάλλοντες· Εὐλογεῖτε τὰ ἔργα, Κυρίου τὸν Κύριον.

ὁ β’χορὸς

Στίχ. Αἰνοῦμεν, εὐλογοῦμεν, προσκυνοῦμεν τὸν Κύριον.

Καταβασία

Τῷ δόγματι, τῷ τυραννικῷ, οἱ ὅσιοι τρεῖς Παῖδες μὴ πεισθέντες, ἐν τῇ καμίνῳ βληθέντες, Θεὸν ὡμολόγουν ψάλλοντες· Εὐλογεῖτε τὰ ἔργα, Κυρίου τὸν Κύριον.

Τὴν Θεοτόκον καὶ μητέρα τοῦ φωτὸς…

ᾠδὴ θ’

ὁ α’χορὸς

ὁ Εἱρμὸς

Ἡ τὸν ἀχώρητον Θεόν, ἐν γαστρὶ χωρήσασα, καὶ χαρὰν τῷ Κόσμῳ κυήσασα, σὲ ὑμνοῦμεν, Παναγία Παρθένε

ὁ β’χορὸς

Ἡ τὸν ἀχώρητον Θεόν, ……

ὁ α’χορὸς

Στίχ. Δόξα Σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν,δόξα Σοι.

Τοῖς Μαθηταῖς ὁ ἀγαθός, γρηγορεῖτε ἔφησας· ᾗ γὰρ ὥρα ἥξει ὁ Κύριος, ἀγνοεῖτε, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ.

ὁβ’χορὸς

Στίχ. Δόξα Σοι ὁ Θεὸς ἡμῶν, δόξα Σοι.

Τοῖς Μαθηταῖς ὁ ἀγαθός, ….

ὁ α’χορὸς

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.

Ἐν τῇ δευτέρᾳ σου φρικτῇ, παρουσίᾳ Δέσποτα, δεξιοῖς προβάτοις με σύνταξον,τῶν πταισμάτων, παριδών μου τὰ πλήθη.

ὁ β’χορὸς

Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, ἀμήν.

Ἐν τῇ δευτέρᾳ σου φρικτῇ. ….

ὁ α’χορὸς

Καταβασία

Ἡ τὸν ἀχώρητον Θεόν, ἐν γαστρὶ χωρήσασα, καὶ χαρὰν τῷ Κόσμῳ κυήσασα, σὲ ὑμνοῦμεν, Παναγία Παρθένε.

Όρθρος Μεγάλης Δευτέρας: «Τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου τὰς ἀπαρχάς, ἡ παροῦσα ἡμέρα λαμπροφορεῖ.»

Τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου τὰς ἀπαρχάς, 

ἡ παροῦσα ἡμέρα λαμπροφορεῖ. 

Δεῦτε οὖν φιλέορτοι, ὑπαντήσωμεν ᾄσμασιν, 

ὁ γὰρ Κτίστης ἔρχεται, σταυρὸν καταδέξασθαι, 

ἐτασμούς καὶ μάστιγας, Πιλάτῳ κρινόμενος, 

ὅθεν καὶ ἐκ δούλου ῥαπισθεὶς ἐπὶ κόῤῥης, 

τὰ πάντα προσίεται, ἵνα σώσῃ τὸν ἄνθρωπον. 

Διὰ τοῦτο βοήσωμεν. Φιλάνθρωπε Χριστὲ ὁ Θεός, 

τῶν πταισμάτων δώρησαι τὴν ἄφεσιν, 

τοῖς προσκυνοῦσιν ἐν πίστει, τὰ ἄχραντα Πάθη σου.

https://www.youtube.com/watch?v=aFP6inUZQ4U

Τὴν ἔναρξη τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου 

ἡ σημερινὴ ἡμέρα προβάλλει μὲ λαμπρότητα. 

Ἐλᾶτε, λοιπόν, ὅσοι ἀγαπᾶτε τὶς γιορτές, 

νὰ τόν προϋπαντήσουμε μὲ ᾄσματα. 

Διότι ὁ Κτίστης τῶν ἁπάντων ἔρχεται 

νὰ ὑποστεῖ τὸ σταυρικὸ θάνατο, 

νὰ ἀνακριθεῖ καὶ νὰ μαστιγωθεῖ, δικαζόμενος ἀπὸ τὸν Πιλᾶτο. 

Ἔτσι, δέχθηκε ράπισμα στὸ πρόσωπο ἀπὸ δοῦλο, 

καί ὅλα τὰ ὑπομένει γιὰ νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο. 

Γι αυτὸ ἂς φωνάξουμε· φιλάνθρωπε Χριστὲ ὁ Θεός, 

χάρισε τὴν ἄφεση τῶν πταισμάτων 

σ' αὐτοὺς ποὺ μὲ πίστη προσκυνοῦν τὰ ἄχραντα πάθη σου.

Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ... Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.

Κοντάκιον / Ἦχος πλ. δ'.

Τῇ ὑπερμάχῷ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, 

ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, 

ἀναγράφω σοι ἡ πόλις σου, Θεοτόκε· 

ἀλλ' ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, 

ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, 

ἵνα κράζω σοί· 

Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Σε σένα, Θεοτόκε, Στρατηγέ Υπέρμαχε,
εγώ η Πόλη Σου αποδίδω με ευγνωμοσύνη
την ένδοξη νίκη, επειδή λυτρώθηκα από τις
φοβερές συμφορές. Αλλά Συ, επειδή έχεις
ακατανίκητη δύναμη, ελευθέρωσέ με από κάθε
είδος κινδύνου, για να Σου φωνάζω δυνατά:
Χαίρε, Νύφη ανύμφευτε.

................

Ο Ἀκάθιστος Ὕμνος και η Παναγία τῶν Βλαχερνῶν | Η Βασιλεία των ...
24 Μαρ. 2013 ... Ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος, ὅπως εἶναι γνωστός, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα φιλολογικὰ μνημεῖα τῆς Βυζαντινῆς Ὑμνογραφίας καὶ ...

Οι Χαιρετισμοί Της Παναγίας ή Ο Ακάθιστος Ύμνος | Η Βασιλεία των ...
30 Μαρ. 2012 ... Ο Ακάθιστος Ύμνος ή οι Χαιρετισμοί της Παναγίας, αρχίζει με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου Παρθένου και στη συνέχεια αναφέρεται στα ...